te Hoei (Huy) een klein stadje in de provincie Luik. Hij was de eerste van drie kinderen die vader Domenico Brunetti en moeder Marie-Thérèse De Keulenaer in hun leven mochten verwelkomen. Later volgden nog zus Myriam in '63 en zus Diane in '67. Domenico, geboren en getogen in Faenza (Noord Italië), was een fervent motorsportrijder. Hij was op zijn Moto Guzzi naar België gekomen om er te koersen in Francorchamps begin jaren vijftig. België leek hem heel goed te bevallen en net als de vader van Rocco Granata besloot hij om zich hier te vestigen en tekende ook een contract van 5 jaar om in de mijn van Luik te gaan werken. Op 3 maart '53 leerde hij Marie-Thérèse kennen in Amsterdam, waar ze beiden op vakantie waren. In een complex met verschillende balzalen vroeg hij haar ten dans. En hoewel ze de hele avond gedanst hadden kwam hij toen enkel haar naam te weten en dat Marie-Thérèse in Maaseik woonde. Hij kon haar blijkbaar niet vergeten en in september van datzelfde jaar besloot hij haar te gaan zoeken in Maaseik... In november 1955 zijn ze getrouwd. Yvan heeft het eerste deel van zijn leven in Wallonië gewoond, daarna nog een tijdje in Brussel om dan vanaf zijn lagere schoolperiode zijn jeugd te beleven in Rillaar. Daarna, tijdens de middelbare schooljaren, verhuisde de familie Brunetti naar Aarschot.
Muziek was altijd een rode draad
in Yvan zijn leven. Zijn vader Domenico was een begenadigd zanger die tijdens Yvan's jeugd aan vele honderden zangwedstrijden deelnam en bijna altijd met de eerste prijs naar huis ging. Dat waren toen hele mooie prijzen zoals meubelen of dure elektrotoestellen, maar ook altijd vergezeld van een beker. Het hele huis stond er vol van. Yvan, die dikwijls mee mocht, vond die hele sfeer rond die shows fantastisch. Later organiseerde vader Brunetti zelf vele zangwedstrijden die dikwijls gepresenteerd werden door Hugo Simons (vader van Karl). En zo kwam Yvan al heel vroeg met vele artiesten in contact die kwamen repeteren ten huize Brunetti. Yvan kon toen tijdens pauzes amper van de instrumenten blijven en zong zelf urenlang op zijn kamer door een micro aangesloten op een oude Philipsradio, die hij had omgebouwd tot versterker. Hij leerde piano spelen en was zodoende bijna altijd met muziek bezig. Domenico Brunetti overleed op 22 november 2012.
Ergens in '79 kwamen The Kids optreden in Aarschot.
Hoewel het helemaal niet Yvan's muzikale smaak was, besloot hij toch maar met zijn vrienden mee te gaan. Die avond leerde hij Marc Tuerlinckx, Erwin Ballings en Wim Verbruggen kennen die samen het plaatselijke rockgroepje Tools Of Trade vormden. Zij waren op zoek naar een zanger en na een geslaagde auditie werd Yvan de frontman van de groep.Tijdens een optreden van Tools Of Trade zat Michel Verlooven in de zaal. (zoon van Roland Verlooven, de grote man achter Willy Sommers, Zjef Vanuytsel en later ook producer van de eerste successen van Clouseau) Na het optreden ging hij naar de kleedkamer, stelde zichzelf voor als “zoon van” en vroeg Yvan of hij interesse had in een auditie in een studio met vader Roland. Enkele weken later stond Yvan, toen net 18 jaar geworden en pas z'n rijbewijs op zak, in een studio ergens in Antwerpen, op enkele honderden meter van waar nu de Studio100 studio's gevestigd zijn. Hij zong daar “Het Werd Zomer” van Rob De Nijs, en een zelfgeschreven liedje in het Frans met als titel “17 Ans”. Meer hoefde blijkbaar niet voor Roland, die nog diezelfde avond voorstelde om een contract te tekenen en wat plaatjes op te nemen. “Zonder Jou” werd de eerste single van Yvan Brunetti en dat plaatje werd een echte radiohit, niet in het minst door de vele vrije radiozenders die begin jaren tachtig als paddestoelen uit de grond rezen. Yvan kreeg ook onmiddellijk een tv optreden in het programma “Hitring” op BRT1 gepresenteerd door Kurt Van Eeghem en werd zo heel gauw een begrip in de Vlaamse Showbizz. Andere tv optredens volgden. Ook op BRT2 radio werd Yvan veel gedraaid. De Vlaamse muziekwereld stond qua populariteit echter op een heel laag pitje. De “Vlaamse” platen van toenmalige topartiesten werden amper verkocht. Er volgden nog enkele singletjes, respectievelijk “Weet Je Wat Ik Doe”en “Geven en Nemen”. Echter door het slechte Vlaamse muziekklimaat vond Roland het zonde van daar nog veel energie in te steken en besloot hij om over de landsgrenzen heen te kijken, meer bepaald naar Duitsland.
Ook daar had Roland niet veel moeite
om platenbonzen te overtuigen van Yvan's vocale talenten, en besloot hij met Sony Music in zee te gaan. “Geben und Nehmen” werd als eerste single uitgebracht, gevolgd door “The Gates of Paradise” en de Duitse radio en TV pikten daar heel snel op in. Er volgden optredens in erg populaire tv programma's als “Na Sowas” en “Na Siehste” en Yvan leek op weg naar een mooie buitenlandse carrière. Maar toen werd Roland gecontacteerd door een zekere Elena Schlicht.Elena was een vrouw die in Duitsland een management bureau runde. Roland deed zijn huiswerk en blijkbaar genoot ze naam en faam en veel respect in Duitsland. Vele prominente figuren behoorden tot haar vrienden- en kennissenkring. Na enkele vergaderingen en na talloze mooie woorden en beloften was Roland overtuigd en tekende een “exclusief” contract. Ze zou van Yvan een grote ster maken en Roland mocht als mede uitgever ook nummers schrijven voor andere artiesten. Er was altijd een fantastische ontvangst in Duitsland. Enkele deuren gingen open maar na enkele maanden bleek Elena een onbetrouwbaar maar vooral een onberekenbaar karakter te zijn. Ze lag uiteindelijk in de clinch met zowel Roland als Sony Music waarop uiteindelijk gerechtszaken volgden. Het “exclusieve” contract heeft Yvan de das omgedaan waardoor hij enkele jaren weinig tot niets kon ondernemen. Deze hele geschiedenis zorgde voor een grote teleurstelling bij Yvan waardoor hij besloot om te kiezen voor meer zekerheid. Daarnaast zou hij meer achter de schermen gaan werken.
Yvan solliciteerde en werd onmiddellijk aangenomen bij “Superclub”,
een videoketen die zou uitgroeien tot de grootste van het land. Hij was verantwoordelijk voor de winkels in Vilvoorde, Aarschot en Tienen. Hij kreeg van Superclub ook de opdracht om een multimedia item te verzorgen in het tv programma “Goeiemorgen” op VTM, gepresenteerd door Bieke Illegems. Daarin mocht hij wekelijks de nieuwste producten van Superclub voorstellen. Ondanks het grote succes moest “Superclub” een tiental jaren later zijn deuren sluiten wegens malafide praktijken van CEO Maurits De Prins. In die periode zong Yvan vele backings in voor talloze succesvolle Belgische artiesten. Een greep uit de namenlijst: Willy Sommers, Bart Kaell, Grand Jojo, Luc Steeno, Micha Marah, Good Shape, Dreamlovers, Sam Gooris, Wendy Van Wanten, Rocco Granata, Mama's Jasje, Jo Vally, Yves Seghers, Petra, Belle Perez, Danny Fabri en nog vele anderen... Yvan zong ook mee als één van de artiesten op de producties voor “Levenslijn” en kreeg op die manier ook veel TV exposure. Hij bracht nog enkele singletjes uit; “De Eerste sneeuw”, “Ze Danst Weer Met Mij” en ook “Kussen Kan Geen Kwaad”. Met passages in o.a. Tien Om Te Zien en Walter's Verjaardagsshow. Het grootste succes op Yvan's palmares zijn evenwel de teksten die hij schreef voor Sam Gooris en Wendy Van Wanten op vraag van Jack Rivers. Iédereen kent “Laat Het Gras Maar Groeien”, dé Vlaamse zomerhit van 1995 en ondertussen uitgegroeid tot Vlaamse Evergreen en Vlaams begrip. Een tekst met een knipoog, met humor en Yvan schreef het op 15 minuten. Enkele maanden later schreef hij voor Wendy “Verborgen Verdriet”, alweer een nummer één en het liedje behoort ook tot haar grootste successen.
Na het verdwijnen van Tien Om Te Zien,
werd het alweer heel wat stiller rondom de Vlaamse Showbizz. Yvan koos opnieuw voor zekerheid en ging solliciteren bij De Lijn om aan de slag te mogen als buschauffeur. Alle proeven bleken “Piece of Cake” te zijn tot de psychologische proef eraan kwam. Daar bleek heel veel overredingskracht voor nodig omdat men dacht dat Yvan het hele gebeuren als een grap beschouwde, gezien zijn beroepsverleden. De opleiding was een dureaangelegenheid, door De Lijn gefinancierd, en men wou geen enkel risico nemen. Ze keken zelfs rond of er geen verborgen camera's waren voor één of ander tv programma. Maar Yvan kon overtuigen en werkt nu nog altijd bij De Lijn in Leuven.Ondertussen heeft hij zich door autodidactiek gespecialiseerd in het werken met Audio programma's en heeft Yvan een eigen homestudio gebouwd waarin hij opnieuw aan het componeren is. Hij kan nu z'n eigen muziek registreren en producen met als doel; proberen van zich opnieuw te profileren binnen de geleidelijke heropleving van de Vlaamse muziek. Wordt vervolgd …